Bemiddeling werkt vaak niet in een vechtscheiding

Bemiddeling werkt niet bij sommige vechtscheidingen.

Ben je klaar voor je wekelijkse portie inspiratie?

Ik anders wel. Over iets waar ik uuuuuuren kan praten.
(Jammer genoeg zijn er te weinig hulpverleners die hier over willen praten...)

Ik zit dus wat te suffen vandaag. Met die hitte. Zit ik te kijken naar een docu op Netflix om toch maar even op adem te komen, wanneer er een bericht verschijnt, in de groep ouders die ik begeleid.

Een Amerikaans artikel over scheiden met een een partner met een psychische moeilijkheid. Dat je niet te veel compassie moet hebben, empathie moet tonen,... (Iets wat veel hulpverleners je NIET geneigd zijn te vertellen. Kom toch overeen? Luister toch naar elkaar, dat is toch beter voor de kinderen.

Het katapulteerde me meteen naar december 2018. Toen hoorde je in het nieuws 'Bemiddeling in een vechtscheiding werkt vaak niet'.

Vaak: dat wil zeggen voor sommige ouders na een echtscheiding. Die ouders die ik begeleid dus. Die vastlopen in de hulpverlening. Die alles proberen, maar blijven draaien in rondjes. Ik heb de betekenis van 'vaak' even opgezocht: op veel momenten, veel keren.

Waarom bleef het dan in december bij dat éne bericht? 

Een onderzoek van Hogeschool PXL uit Hasselt (Inge Pasteels) wijst uit dat bemiddeling bij vechtscheidingen vaak amper resultaat heeft. Soms zelfs integendeel. Dat schrijft De Standaard in december 2018.

Koppels samen naar een bemiddelaar sturen, kan het conflict zelfs doen escaleren.
 

1. Richt de hulp op één ouder in plaats van op beide ouders tegelijk.
2. Versterk de ouder-kind­relatie en ontmoedig elke investering in praten met en over de partner.
3. Maak van familie en vrienden échte supporters, die de ouder helpen om zijn of haar volle aandacht te richten op de kinderen in plaats van op de ex-partner.
4. Betrek kinderen erbij: leg hen uit dat zij geen luisterend oor voor de teleurstellingen van hun ouders hoeven te zijn en dat het beter is neutraal te blijven.5. Coach ouders en kinderen, zodat er bij hen een reflectie over de situatie op gang komt.

Deze 5 pijlers voor adequate hulp stelde Inge Pasteels van PXL Hasselt op.

Gelukkig had ik die zomer al hard gesleuteld aan Glinster en was ik diezelfde weg aan het opgaan, die dat onderzoek ook voorschreef. Dus bouwde ik goed verder, samen met heel wat ouders die mee dit pad bewandelen. Een waardige weg uit de moeilijkheden.

Zo kwam ik tot mijn eigen 5 pijlers die terugkomen in elke workshop, webinar, begeleiding, traject.

Waarin ik telkens maar werk met één van de biologische ouders van een kind. En voor de hulpverleners die zich nu zorgen maken: ja, ik heb ook respect voor de andere ouder. Ik betrek beide ouders, in het praten met één ouder. Want een kind wil natuurlijk beide ouders graag kunnen zien en een fijne band met hen apart opbouwen.

1. Jouw herstel van de moeilijke relatie.

Na de echtscheiding kom je op een emotionele rollercoaster. De vele veranderingen financieel, praktisch en emotioneel. Vooral de effecten ervan op je kinderen, geven je zorgen. Je wil graag dat ze niet veel last ondervinden van de echtscheiding.
Rust bij jezelf is rust in je hoofd en hart. We gaan actief aan de slag met negatief denken en lastige emoties. Vaak nemen die ons over, laten we ze ons leven leiden. Dan staan we op automatische piloot.

Maak tijd om stil te staan bij jezelf. Waarin je ex-partner jou heeft gekwetst. Hoe dat verdriet heeft gebracht omdat je hoopte op een gelukkig gezin. Je kwaadheid omwille van de grote verschillen in mening nu. Je had gehoopt op een vlotte communicatie over de kinderen.

Je neemt afscheid. Rouwt om de mooie onbezorgde jeugd die je kinderen nu niet meer hebben. Je voelt misschien ook opluchting bij dat afscheid. Klaar voor iets nieuws. Maar de moeilijke band met de andere ouder houdt je tegen om te zijn wie je wil zijn.

Jij kan terug je leven in handen nemen. Door stil te staan bij je gevoelens. Je gaat ze niet onderdrukken of wegstoppen. Maar ze gaan ook niet groter worden en je overspoelen. Ze geven je waardevolle informatie over jouw pad als solo-ouder na de echtscheiding. Zonder de andere ouder. 

2. Je kinderen steunen in wat ze nodig hebben.

Je kinderen komen heel wat pijnlijke ervaringen tegen. De scheiding, het wonen in 2 huizen, het verdergaan met 2 aparte ouders, mama of papa niet meer graag mogen zien in het ene huis, de spanning tussen hun ouders tijdens het wisselmoment,…

Kinderen komen in een complex loyaliteitsconflict, wanneer ouders niet meer door één deur kunnen. Ze gaan dingen verzwijgen. Niet alles meer aan jou vertellen. Want ze zijn bang. Bang voor de afwijzing van de andere ouder. Die ze zo nodig hebben.
Stimuleer je kind om gevoelens te uiten. Om eigen gedachten te vormen. Zonder deze zelf in te vullen. Die neiging is nogal groot. Je kan je schuldig voelen en echt willen weten of je kind nu gelukkig is of niet.

Kinderen in een moeilijke echtscheiding tonen lastig gedrag: agressie, huilbuien, slaapmoeilijkheden, nachtmerries, schelden, schoolproblemen, buikpijn, tics… Zet niet enkel in op het veranderen van dit gedrag, maar ook naar wat er onder schuilgaat.

Dat moet niet enkel zijn door te praten met je kind. Praten kan nogal onveilig voelen voor kinderen. Doe een één op één activiteit met je kind. Van daaruit komen de meeste waardevolle gesprekjes spontaan naar boven. Soms heeft dit tijd nodig, wanneer je kind zodanig gekwetst is, tegen je opgezet wordt of jou niet extra wil belasten.

Weet dat je de andere ouder niet nodig hebt, om je kind te leren omgaan met de uitdagingen die op zijn pad komen. Jij kan eigenlijk al heel wat. Als je durft stil te staan en samen met je kinderen te groeien.

Heb oog voor de diepgewortelde loyaliteit naar de andere ouder, maar ook naar jou toe. Je kinderen gaan plichtsbewust rekening houden met je en je niet alles vertellen. Dat wil zeggen dat jij rekening hebt te houden met wat er aan de binnenkant zou kunnen zitten van je kind. Wanneer je zoontje zegt dat hij meer bij jou wil wonen, is dat niet omdat het bij de andere ouder slecht is. Er spelen meerdere belangen mee. 

Heel mijn werk draait rond trauma. Dus ook deze eerste 2 pijlers waarin ik je leren zorgen voor jezelf en je kinderen.. Dat maakt mijn werk met parallel ouderschap uniek. Jouw trauma, maar ook dat van je kinderen. Daarvoor zorgen, is mijn leidraad.

3. Contact met de andere ouder afbouwen

Co-ouderschap volgens de wet van 1995 zegt dat beide ouders het recht hebben om ouder te blijven van hun kind na de echtscheiding. Co-ouderschap met overleg tussen ouders is een ideaalbeeld dat voor sommigen werkt. Co-ouderschap met overleg is echter niet altijd haalbaar.

Wanneer bemiddeling, onderhandeling en dialoog niet meer werken, zitten we in fase 2 of 3 van de conflictladder. Dan is het moeilijk om nog te bemiddelen. Onderzoek en ervaring wijzen uit dat bemiddeling het conflict nog sterker maakt wanneer één van beide ouders nog emotioneel te erg vasthangt aan de andere ouder die hij/zij nog ziet als ex-partner. Het triggert de pijn die door de breuk is ontstaan.

Niet iedereen gaat gezond om met pijn. Een conflictzoeker gaat met deze pijn omgaan door de ander te beschuldigen. Op die manier komt er steeds conflict in de relatie. Zo hoeft hij/zij de pijn niet te voelen.

Wanneer overleg niet meer werkt, stappen we over naar een breuk tussen jou en de andere ouder. We beperken het contact tot een minimum. Jij hebt al deze inzichten en kan deze gebruiken in het voordeel van je kinderen.

De volgende 2 pijlers zijn omgaan met afwijzing van je kind & supporters om je heen maken. 

Die zijn voor een volgende keer!

De media verspreiden dit idee niet. Hulpverleners ook niet openlijk. Ondertussen kon ik Inge Pasteels haar werk zien presenteren. Maar jammer genoeg heeft ze nog geen document of publicatie ter beschikking. Tja, dan verspreid ik ondertussen al maar de kracht van verandering en hoop voor jullie. Ik blijf ervoor gaan (ook al is het zweten, en niet alleen vandaag :-)) Samen met jullie. Wij zijn een topteam.

Om af te sluiten met een quote uit het Amerikaans artikel: True authenticity comes from holding on to one's sense of self while gracefully disengaging from a narcissist.