Ouders aan het woord

  • Lieve

    “Mijn grootste probleem was dat ik me liet meeslepen in het conflict met de andere ouder. Er is een machtsstrijd.

    Ik voelde dat ik misschien ging opgeven of verbitterd raken.

    Voor ik startte, twijfelde ik. Zou het niet te veel zijn? Zou ik wel tijd hebben om het toe te passen?

    Nu voel ik me niet meer zo emotioneel getriggerd. Ik bekijk het eerder als een soort 'spel' waarbij ik uit de machtsstrijd probeer te blijven. Hierdoor ervaar ik meer rust voor mezelf en mijn kind.

    Wat mij helpt, zijn de concrete handvatten die ik krijg. Het zijn als bakens. Doe het voor jezelf.”

  • Joyce

    “Mijn grootste probleem als ouder in een complexe scheiding, was zelfliefde, zelfvertrouwen en zelfrespect. Ik miste een stevig fundament in mijzelf. Het anker!

    De communicatie met de andere ouder was en is giftig. Ik had al een soort van muur. Alles was namelijk aanleiding om tot een conflict te komen.

    Er is meer rust gekomen en vertrouwen dat ik mijn eigen pad mag kiezen. Dit heeft mij milder gemaakt naar mijzelf. Daarnaast heb ik geleerd hoe het beste om te gaan met mijn kind in dit soort heftige situaties.

    Dit resultaat betekent voor mijn gezin dat er plaats is voor onvoorwaardelijke liefde, vertrouwen en verbinding!

    Spring, ook als je niet weet waar je uit zult komen. Laat het resultaat los, laat het spannend zijn en spring vanuit nieuwsgierigheid.

    Het is een mooi cadeau aan jezelf en je kind (eren)!!!”

  • Athina

    "Ik zat in een heel diep dal en zag dat de scheiding met de papa van mijn kinderen volledig aan het ontsporen was, en wilde niet dat mijn kinderen eenzelfde verhaal als mij moesten meemaken.

    Mijn ideaal beeld was coöperatief ouderschap. Ik twijfelde over parallel ouderschap (het enige beste voor de kinderen is toch met elkaar communiceren), maar An gaf me lichtpuntjes van hoop.

    De sessies en de groepsgesprekken brachten me heel wat inzichten en raad. Stap voor stap leerde ik door dit toe te passen, met vallen en opstaan.

    Na wat oefenen had ik heel wat tools in handen en voelde ik de veranderingen ( of beter nog transformatie) bij mezelf en ook het effect op mijn kinderen en anderen.

    Ik merkte op het einde dat ik niet meer elke dag de glinster groep opende. Ik kon weer verder met mijn leven :-)

    Vandaag had ik op het werk een gesprek over culturele transformatie. Er werd me gevraagd of ik een voorbeeld had over een transformatie bij mezelf. Ik heb dit traject als voorbeeld gegeven.

    Het belangrijkste verschil tussen een transformatie en een verandering is dat een transformatie niet meer terug kan naar hoe het was. Denk maar aan een rups die een vlinder wordt. Ik voel me nu als die vlinder. Ik ben gegroeid en voel me zoveel sterker dan een jaar geleden. Er zijn nog twijfels in lastige momenten, maar ik weet welke weg ik verder op kan.

    Heel veel succes allemaal, en als je nog maar net gestart bent, het wordt echt wel beter, stapje voor stapje!”

  • Beatrijs

    “De hoogoplopende conflicten tussen mijn ex-partner en mij, waren de aanleiding om te starten bij Glinster. Ik werd er elke keer letterlijk ziek van. De weerslag van dit alles op mijn kinderen hield me bezig.

    Wij overleggen als ouders veel en vaak want we zijn pas uit elkaar gaan wonen. De kinderen hebben nog niet een vast ritme. We appen, mailen en zien elkaar veel.

    Sinds ik gestart ben, ben ik bij een belangrijke bespreking uit het conflict gebleven. En belangrijker nog, ik heb eerst met de kinderen gepraat over de nieuwe omgangsregeling en vakantie. Daarna pas met de vader.

    Mijn rol als moeder los zien van die als partner, is heel heilzaam voor mij. 

    Ik had al een stevige band met mijn kinderen, maar voel me nu voorzichtig aan ook zekerder over de toekomst.

    Ik twijfelde om te starten omdat ik dacht dat het traject te veel zou zijn. Nu ik gestart ben, zou ik zeggen: Waag die sprong in het diepe want je wordt opgevangen!

    Je gaat echt iets nieuws leren, waardoor je uit het conflict blijft. Dat is op zich genoeg om je uit die diepe put van verdriet en pijn te halen. Daarnaast is het heel fijn om je veilig te kunnen uiten en de verhalen van anderen te lezen. Niet enkel de struggles, maar ook wat wél werkt.”

  • Ellen

    “Het grootste probleem voor mij was de communicatie met de andere ouder en het rechtssysteem.

    Ik dacht dat iedere mail belangrijk was om op te reageren...

    Ik had schrik dat het traject bij An te veel ging zijn.

    Ik druk nu automatisch de pauzeknop in.

    Ik probeer de andere ouder niet meer te veranderen maar wel hoe ik ermee omga.

    Ik zorg voor veerkrachtige kinderen die leren communiceren.

    Ik heb kinderen die ondertussen hun mannetje kunnen staan en weten dat ieder verhaal 2 kanten heeft.

    Probeer het gewoon uit. Doen!”

  • Katelijne

    “Ik was zo moe van het meegezogen worden in de voortdurende “toestanden”!

    Er was enkel basis-communicatie. Op dat vlak was er wel al een muur en bleef enkel zakelijke communicatie over. Maar de boodschappen haalden me steeds onderuit.

    Ik twijfelde om te starten met Glinster, schrik dat het mij niet zou lukken.

    Ik word vaak nog omvergeblazen, maar krabbel alweer sneller recht en probeer het vooral bij de andere ouder te laten. Maar ik moet hier nog heel veel op oefenen!

    Er komt zachtjes meer rust!

    Ik zou aanmoedigen om het zeker te doen. Het geeft handvaten, doorzicht, tips and tricks. Vooral doen!!”

  • Lieke

    Dat ik niet loskwam van de relatie met de pappa van ons kind, omdat ik bang was voor ongezonde opvoedingspatronen bij de pappa en bang was voor ouderverstoting. Ik zat vanuit angst vast in een strik van telkens meegaan naar de pappa en de pappa bij mij thuis ontvangen.

    Er was heel veel communicatie met de andere ouder, maar ik voelde me daar erg ongelukkig bij. Ik had het gevoel dat pappa zich voortdurend met mijn manier van opvoeden bemoeide en ik kon zijn opvoeding ook niet loslaten. Ik had het gevoel als mamma meegezogen te worden in het conflict en kon mezelf en de pappa in de opvoeding niet los zien van elkaar.

    Ik heb mijn waarden ontdekt en geleerd stevig neer te zetten, maar ik heb ook geleerd de waarden van pappa te aanvaarden zonder oordeel. Dat ging niet zonder slag of stoot, maar heeft veel lucht gegeven. En ook rust en duidelijkheid voor ons kind.

    Ik kan veel beter communiceren met ons kind; we hebben echt fijne gesprekken en hij kan zich ook steeds beter heel duidelijk en goed uitdrukken.

    Ook is het samen met andere ouders bespreken van moeilijkheden en dingen waar je niet uitkomt, zeer waardevol. Het helpt je altijd verder.

    Al met al versterkt de cursus je eigenwaarde en zelfvertrouwen als ouder en dat is ongekend waardevol en essentieel..”

"Ik had voor dit traject geen goede informatie over de nut van parallelouderschap. Dat werd aan mij uitgelegd vanuit een ander traject. Ik dacht dat het niet zou werken voor mijn situatie en dat het mij niet zou lukken om rust te vinden. Toen nam ik deel aan de lezing Co-ouderschap onder hoogspanning en wat An zei, klopte meer voor mij.

Na jarenlang 50/50 en overbelast zijn heeft de andere ouder doorgezet dat de kinderen minder bij mij zijn en ook alleen nog in de weekenden, dus elk weekend. Ik was er niet mee eens maar had uiteindelijk toegestemd. Ik heb moeite met de opvoeding, met name grenzen stellen. Mijn zoon heeft autistisch gedrag maar nog geen diagnose. Het escaleerde vorig jaar zodat ik nu met een burn-out zit. Ik communiceerde voor parallelouderschap vaak impulsief. En de andere ouder communiceert vaak vaag of helemaal niet.

Ik richt me meer op mij en de kinderen. Ik zit minder in het drijfzand. Ik druk regelmatig de pauzeknop voordat ik communiceer met de andere ouder. Ik wil graag mijn kinderen weer meer zien en zet nu stappen om de regelingen te veranderen.

Het is rustiger omdat er minder spanningen zijn vanwege minder conflict. Ik werk meer samen met mijn kinderen aan praktische oplossingen.

Ik heb heel veel steun aan wat andere ouders delen. Ouders die ongeveer dezelfde situaties en conflicten meemaken. Ik leer ervan om te lezen hoe het beste ermee om te gaan.

Mij helpt heel veel de informatie, de cursussen en wekelijkse vraagstellingen en opdrachten van An. Ook persoonlijke benadering van An is voor mij waardevolle, ik voel me begrepen door An. Zij brengt de informatie over op een manier de me aanspreekt. Er is ontzettend veel kennis over parallelouderschap wat ik nergens anders ben tegengekomen.

Het traject maakt me sterker. Ik twijfel minder aan mijn ouderschap. Het sterkt mijn band met mijn kinderen. De conflicten met de andere ouder zijn minder geworden."

Victoria

“Ik had last van bedreigingen, chantage en beschuldigingen door mijn ex-partner, de vader van mijn kinderen. Op onverwachtse momenten werd mijn gezin overspoeld door verwijten, beschuldigingen en bedreigingen. Ruzies en geschreeuw. Hard tegen hard.

 Voor ik startte bij An, twijfelde ik: zou het wel werken voor mijn situatie...

Ik heb geleerd om eerst even adem te halen, pauze te nemen, te reflecteren en dan eventueel pas actie. Ook leerde ik dat ik niet altijd hoef te reageren en mijn eigen verhaal/frame kan en mag hebben in het opvoeden van mijn kinderen.

Ik ben rustiger en dat heeft een positief effect op de kinderen. Ik richt me nu vooral op de kinderen en mijn eigen gezin, dat geeft houvast.

Je kunt het altijd proberen of het voor jou werkt. Door de vele video's, podcasts en informatie steek je er iets van op voor jouw situatie. Je bepaalt jouw eigen tempo in het proces. An is heel benaderbaar en je kunt je al snel veilig voelen in de groep.

In welke situatie je ook zit, je vindt hier houvast en begeleiding en/of een gesprekspartner op basis van op onderzoek gebaseerde inzichten en een hoop ervaring.”

Loes

“Mijn zoon zei :"Mama je lacht weer, ik heb mijn mama terug!"
Ik besefte toen dat ik als ouder zo veel over mezelf kan leren van mijn kinderen. Ik stond stil bij hoe belangrijk het ook is om naar hen te luisteren. Zodat we samen terug sterk konden staan.
Ik twijfelde om in te stappen omdat ik niet sterk stond. Ik was jarenlang in die rol geduwd. Het is moeilijk om de stap naar hulp te zetten,  terwijl je dat jaren niet hebt gedaan. 

Ik voelde me falen als mama. Dit wilde ik niet meer voelen. Ik wou het groepstraject wel volgen, maar stel dat die andere ouders dat heel goed doen. Ik was bang dat ze zouden zien dat ik iets verkeerd zou doen met mijn kinderen.

Het traject kwam op het juiste moment, maar in het begin besefte ik dat nog niet.
Ik kwam uit een moeilijke relatie en had me door veel laten vangen. Ik voelde me dom. Doordat ik anderen ontmoette in dezelfde situatie, kwam ik tot het besef dat het beeld van mezelf niet klopte. Ik maakte de klik dat het niet mijn schuld was en ik gewoon hulp nodig had. Ik ben niet de enige en het ligt niet aan mij dat ik in zo’n situatie zit. Ik kan hier iets aan doen.

Ik wilde liever met An in een groep werken. Doordat anderen vertellen, was de drempel voor mij lager om ook iets te vertellen over mijn situatie. Zo viel de twijfel of ik het juiste wel doe, weg. Het is eigenlijk hetzelfde verhaal. Ze maken hetzelfde mee. Ik merkte dat erover praten met lotgenoten, echt helpt om sprongen te maken. Ik ging dan met een fijn gevoel naar huis: “Er worden hier stappen gezet!”

Ik heb de moeilijke situatie leren loslaten. Ik durf op mijn strepen te staan naar de vader toe. Dit is hoe ik het doe in mijn huis met onze kinderen. Die groei vond ik toch wel moeilijk. Ik had nog een laag zelfbeeld. Ik durfde sommige stappen niet goed zetten. Die durf om voor mezelf op te komen, was in het begin moeilijk.

Het groepstraject dat ik volgde, is huiselijk.
Het is alsof je gaat babbelen met een groep vriendinnen. An dringt niets op en gebruikt geen moeilijke termen. Ze biedt haar hulp en kennis aan. Ze geeft ook huistaken, maar dwingt niet. Je mag er zelf mee doen wat voor jou past. De informatie die An geeft, is heel interessant.

Ik ging de situatie met mijn kinderen anders bekijken. Ik ging zorgen dat ik zelf sterk stond en daarna kwam de rest. Vroeger ging ik veel meer twijfelen: moet ik ze nu ontzien of juist wel streng zijn? Ze kwamen dan naar mij met dingen die hun vader anders zag of dacht dan mij. Ze vroegen me dan wie de waarheid spreekt. Ze begonnen dan te wenen of boos te worden. Nu gaan ze zelf nadenken.


Ik merk dat ze eruit komen. Dat ervaar ik als positief. Ze zitten in deze situatie en ze moeten ermee leren omgaan. Dat geeft me rust, dat ze op hun pootjes terecht komen. Ook dat wanneer ze later een verkeerde beslissing zouden nemen, ze er uit geraken. Ze zullen wel beseffen wat er gebeurt als ik sterk blijf staan.

Mijn zelfvertrouwen is gebeterd. Het is soms nog moeilijk, maar ik merk aan mezelf en de kinderen dat ik sterker sta. De discussies lopen minder hoog op met de kinderen. Ook mijn omgeving merkt op dat het goed gaat met mij.

Johanna

  • Iris

    “Er was wanhoop i.v.m. communicatie met andere ouder. Ik was hopeloos op zoek naar een nieuwe modus en manieren om het leefbaar te maken en beter voor mijn dochter.

    Er waren veel verwijten vanuit de andere ouder die mij erg raakten en focus van mijn kant op de andere ouder, hoog-conflictueus met rechtszaak, deskundig onderzoek en alles erop en eraan.

    Wanhoop...

    Ik twijfelde wel of de aanpak van An zou werken voor mijn situatie, Dat ik geen tijd zou hebben om het toe te passen, Dat het mij niet zou lukken.

    Ik ben me veel meer bewust van mijn eigen waarden, en van de impact die ik zelf kan hebben op het welzijn van mijn dochter. Los van de andere ouder.

    Ik weet ook dat ik niet alleen ben. Ik sta veel sterker in mijn schoenen.

    Ik kan veel bewuster genieten van verbindingsmomenten met mijn dochter. Ik weet nu dat ik echt een verschil kan maken. Ik kan beter omgaan met moeilijke momenten. 

    Ik leerde liefdevol begrenzen met mijn kind, en hoe belangrijk dat is.

    Niet twijfelen en gewoon doen. Maar ook jezelf de tijd gunnen om de mindswitch te maken en te oefenen.

    Het is misschien niet wat je initieel gewenst had, maar in sommige gevallen moet je aanvaarden dat het conflict gewoon te complex is om in constante communicatie aan co-ouderschap te doen. Dan is parallel ouderschap een redding, voor jezelf en je kind(eren).”

  • Anoniem

    “Weinig kunnen spreken over mijn dochter over de complexe scheiding. Ik merkte dat ik heel emotioneel reageerde op de communicatie met de andere ouder. Ik voelde me steeds getriggerd.

    Er was chaos. De patronen van in de relatie gingen gewoon door. Het zoog mijn energie op. 

    Ik was niet goed in staat mijn grenzen te bewaren en raakte steeds weer danig en dagenlang in de war. Hij bleef argumenteren… en emotionele uitbarstingen van schuld naar mij toe...

    Ik ben veeeeel minder met de pappa bezig. Ik heb weer wat vrijheid in mijn hoofd. Ik voel veel meer contact met mijn kind. Er is veel veranderd sindsdien. Mijn kind is opener geworden en ik ook. Er is minder angst in huis dat regeert.

    Je leert zoveel , zoveel eye openers, zoveel steun van An en lotgenoten. Het verandert je leven (ook al heb je daar nu geen enkel vertrouwen in). Gun je kinderen en jezelf een nieuwe weg. Het oude spoor ken je waarschijnlijk al lang , dus echt tijd voor iets nieuws."

  • Wieke

    “Ik sta nu veel steviger in het feit dat parallel ouderschap in mijn geval het beste is

    Het grootste probleem voor mij, was steeds weer meegezogen worden in de gecreëerde complexiteit door de andere ouder, betrokken instanties van hulpverlening en rechtbank.

    De communicatie met de andere ouder was al beperkt (door schade was ik al wat wijs geworden).

    Ik twijfelde of de aanpak van An zou werken voor mijn situatie. Ook omdat parallel ouderschap mij door jeugdzorg was afgeraden.

    Ik sta nu veel steviger in het feit dat parallel ouderschap in mijn geval en voor het welzijn van de kinderen en mij het beste is.

    Er is veel meer rust. Er is minder angst. Ik durf nee te zeggen tegen niet passende hulp. Ik ga rechtsreeks met de kinderen het gesprek aan ook over praktische zaken.

    Bij twijfel vooral doen en ervaren. Het zal veel mooie handvatten, inzichten en een fijne en veilige omgeving met herkenning en erkenning geven. En je staat er niet alleen voor!”

  • Zwaantje

    “Ik werd bijna elke dag in beslag genomen door emoties die het contact met mijn ex partner bij mij teweeg brachten. Ik zat zo gevangen in gedachtenpatronen dat ik niet in staat was vooruit te kijken... en de werkelijke aandacht te hebben die mijn dochter nodig heeft.

    Er zijn zoveel leermomenten!! Maar dat ik mezelf ontslagen heb van 'dat ik veel zou moeten overleggen' met de pappa van mij dochter. Dat er in feite zo wieling overblijft om te overleggen, zodat er ineens heel veel rust en ruimte in mijn eigen huis ontstaan is. En wat me heel veel geleerd heeft is dat ik vanuit de ouderrol naar mijn kind kijk, puur en alleen dat. Daardoor zie ik haar echt in plaats van alle emoties die het conflict altijd meenam in ons huis. Wat is er veel veranderd! 

    Als ik An en Glinster niet was tegengekomen.... daar moet ik niet aan denken. De cursus parallel ouderschap is zo helder en zo concreet. Met wat geduld ben ik stap voor stap gaan zien en voelen. An helpt me daar enorm bij! Ze geeft zo'n goede feedback en weet mij zo op het 'juiste spoor' te zetten. En haar passie om ouders te helpen is hartverwarmend. “

  • Katelijn

    “De communicatie met de andere ouder en invloed van andere ouder op kind, waren voor mij de grootste problemen waar ik tegen aan liep.

    De communicatie met de andere ouder verliep met veel verwijten en bedreigingen.

    Sinds ik dit traject gebruik, is er meer rust in huis en mijn gedachten. 

    Ik kan de communicatie met de andere ouder pauzeren en nadenken voor ik reageer, ook kan ik de gevoelens beter plaatsen. 

    De band met mijn kind wordt beter en er is minder conflict.

    Ik merk een verbetering op qua conflict en verbinding met mijn kind.

    Voor mij was het eerst sparen voor de cursus, maar het was elke cent waard. De video’s zijn verhelderend en geven je veel inzichten. Nadien kun je het werkboek invullen en zo de cursus toepassen. Zo kun je oefenen op jouw eigen situatie en je voorbereiden op wat gaat komen.

    Ook de gespreksplek is een grote meerwaarde. Andere ouders helpen je bij vragen of moeilijke momenten. Je staat er niet alleen voor.

    Niet twijfelen, ooit zal je zeggen ‘was ik er maar eerder aan begonnen’”

  • Anoniem

    “Er was crisis… De communicatie met papa ging via een familielid van papa. Alles werd negatief vertaald. Geen heldere planning, of financiële afspraken. 

    Vol in overleefstand.
    Niet meer slapen, gewoon niet meer.

    Communicatie ging via een familielid van de papa die op elke zin die ik stuurde ellenlange mails stuurde uit naam van papa. Er konden geen afspraken gemaakt worden en alles wat ik (niet) deed werd met argwaan geïnterpreteerd.

    Ik twijfelde of de aanpak van An zou werken voor mijn situatie.

    Ik ben gestopt met proberen de ander te overtuigen van mijn 'goede bedoelingen', ben gestopt te spreken over ex-partner zaken, heb me gefocust op mijn eigen gezondheid en dat wat ik nodig heb om goed voor mijzelf en mijn kinderen te zorgen.

    Ik ben heel helder en zakelijk met de papa gaan communiceren over zaken waar ik invloed op heb en ben dat waar ik geen invloed op heb (wat gebeurd er bij de papa) ben ik leren loslaten, uitlaatkleppen voor gaan zoeken die buiten de papa en de kinderen liggen zodat ik goed op hen kan reageren.

    Mijn kinderen en ik houden van elkaar en dat is in zoveel te merken. We hebben onze gedoetjes & die zijn soms best pittig, maar we redden het samen wel, ik heb het gevoel dit zelf in de hand te hebben.

    Als je het gevoel hebt weinig invloed te hebben over je situatie, als je op overleefstand staat, als je al van alles hebt geprobeerd en het werkt niet, dit werkt. 

    Je leert jouw leven weer in eigen hand te krijgen, op jouw manier, ondanks de stormen rondom je. 

    Als er een orkaan van ellende op je af komt, leer je daarbinnen te doen wat je kan. Het geeft je kracht, (zelf)vertrouwen en leert je dealen met dat wat is.

    Gun jezelf, je kinderen en de situatie deze mogelijkheid, het is werken, maar met resultaat!”

  • Melissa

    “Ik voelde me niet goed in mijn vel. Ik zat middenin een hevige storm gepaard gaande met bliksem en donder. Ik moest telkens de kracht vinden om de storm te trotseren. Maar die kracht kostte energie. Het idee ook dat de storm telkens terug kon opflakkeren maakte dat ik het gevoel had me in een uitzichtloze situatie te vinden. Ik hoopte niet te verdrinken.

    Mijn beste vriendin stuurde me de site van glinster door. Ik had er weinig vertrouwen of geloof in. Allemaal mooie en lovende woorden. Bullshit ja. Maar toch een intake gesprek gehad. Wat had ik te verliezen. De vragen van An bleven me bij. Kon ik echt mijn eigen koers bepalen? Kon ik echt leren om op een niet destructieve manier om te gaan met en te reageren op de vader mijn zoon? Ik werd getriggerd. Ik zag de kans en greep ze.

    Ik heb geleerd om te helikopteren en om aan de zijlijn van de rivier te gaan staan. Door telkens stil te staan bij mijn gedachten, gevoelens, de ouder en ex-partnerpet leerde ik anders omgaan met situaties. Ook de mandenoefening en de zorgdialoog maakten dat ik rustiger werd, beter kon relativeren en minder twijfelde aan mezelf. Ik sta al sterker in mijn schoenen. Ik vind dit een machtige overwinning. Ik heb allerlei zwemtechnieken aangeleerd om niet meer het gevoel te hebben te verdrinken. En als ik toch een dipje heb, dan maak ik gebruik van mijn netwerk. Ik sta er niet alleen voor.

    An is eerlijk en oprecht. Ze geeft tips en advies maar lost het niet voor jou op. Jij moet het doen. Zij steunt je hierin. Zij zet je aan tot nadenken. 

    Ik voelde me begrepen, herkend, aanvaard, gesteund. Eerlijk denken ze met jou mee. Ik heb oprecht een zeer goede ervaring hieraan aan overgehouden.”

“Ik wilde graag de juiste tools, concrete handvaten krijgen hoe om te gaan met de intense stress die de situatie met vader creëert. Dit zodat ik mijn eigen rust en energie kon verkrijgen om beter met conflicten om te gaan en om mijn dochter te helpen zich staande te houden in haar ontwikkeling en opgroeien in 2 gescheiden werelden.

Ik wou vooral wegkomen uit het gevoel van onmacht, vastzitten en wou weten wat te doen, wat is juist goed en wat niet. Ik miste voor dit traject echte steun op basis van begrip van de zeer complexe situatie waarin we terecht zijn gekomen.

Het ouderschap is volledig gescheiden met veel spanningen onderling, de communicatie verloopt al jaren enkel via mail en resulteerde in veel mailverkeer vol beschuldigingen, verwijten, emoties en eindeloze discussies zonder dat er iets uitkwam mits ik toegaf (tegen mijn gevoel in) aan de eisen van vader. 

7 rechtszaken en vele hulpverlening die niet helpend was of waarbij er niets gebeurde. Niemand die me concreet kon helpen hoe ermee om te gaan zodat het ook goed voelde voor mij en mijn dochter. Geen rust, uitputting, slapeloze nachten en veel focus en aandacht op het conflict. 

Veel onmacht door niet te weten wat te doen en angst voor wat vader ging doen. Vaak geen idee hoe mijn dochter te kunnen ondersteunen in haar gedrag en reacties op de situaties. veel verdriet en wanhoop.

Wat gebeurde er toen je het traject doorliep?

Het duurde even voordat mijn proces en denkpatronen (lees vanuit onmacht vechten) omdraaiden, de acceptatie van wat soms moet worden opgegeven omwille van de rust en duidelijkheid.

De rust is teruggekeerd. Er is duidelijkheid, er is een plan van aanpak en hoe te handelen, een pad dat je makkelijk kunt volgen. 

Ik reageer vrij weinig nog op mails. als ik reageer weet ik hoe en kan ik het heel snel loslaten.

Ik heb manieren gevonden om met elke situatie om te gaan, zelfs de onverwachte die eerder de grond onder me vandaan trokken. Ik heb kennis verkregen over het conflict, het effect op kinderen, en vooral hoe ik met mijn dochter kan omgaan, hoe haar te helpen en te herkennen waarom ze reageert zoals ze reageert. Ik heb geleerd, en leer nog steeds, hoe ik haar nu en in de toekomst kan helpen haar stem en zelfwaarde te behouden in elke situatie zodat zij, ondanks alles, kan leren op te groeien in deze situatie en daar zich goed en sterk te ontwikkelen.

Dat zij leert dat mama en papa anders zijn en reageren en zij zelf ook iets mag vinden. Dat papa en mama goed zijn, maar de verschillen ervoor kunnen zorgen dat soms dingen niet gaan zoals ze graag wilt. Dat dit ook oke is, verdrietig of teleurstellend maar dat er altijd een andere oplossing is. Ze leert creatief te denken in mogelijkheden zonder te moeten kiezen tussen haar ouders.

Een sterkere band met mijn dochter, een groter gevoel voor haar van veiligheid en stabiliteit in ieder geval bij mij. waarin zij zichzelf mag zijn met al haar gedrag en emoties, waarbij ik haar steun, liefheb en leer met deze emoties om te gaan en welk gedrag daar het beste bij past zonder daarbij zichzelf aan de kant te zetten.

Doen! na 6 jaar en vele hulpsoorten is dit het eerste en enige waar je je gehoord voelt, herkenning en steun vind en vooral echte oplossingen voor elke situatie. Iedereen hier, deelnemers en An weten en leven een situatie die sterk op die van jou lijkt en soms zelf exact hetzelfde. Naast de steun zorgen we ervoor dat je steeds opnieuw de juiste weg kiest. Zelfs als je toch even een "verkeerde" afslag hebt genomen wat heel begrijpelijk is.

We helpen je terug op de weg van welzijn. Welzijn voor jou en je kind, de weg waarin jij de controle weer terugkrijgt (anders dan hoe je zou denken met opofferingen) en je weer terug komt in je kracht en rust!

Binnen 6 maanden, ik zelfs al na 2, voel je meer rust, kracht en zelfvertrouwen in hetgeen je aan het doen bent. Ik voelde dit na 4 maanden en er is inmiddels na bijna 7 maanden 90% verbetering. Omdat je soms opnieuw even wordt terug gezogen kan ik niet 100% zeggen, het blijft een proces en we blijven mensen. Maar ook mijn omgeving merkt enorm verschil in mijn gemoedstoestand, reacties en accepteren en loslaten. Dit had ik niet verwacht een half jaar geleden. Dit is het beste waar ik voor heb gekozen.

Yvonne

Dit heeft alles veranderd. Het gevoel dat ik er niet meer alleen voor sta en dat ik niet de enige bent die tegen alles aan he vechten is, geeft zoveel herkenning en erkenning.

Omdat ik denk dat iedereen recht zou moeten hebben op een coach of helpende hand nadat je hele leven op zijn kop gezet wordt. Ik denk dat ik dit in de cursus ook gemerkt heb, dat nadat de beslissing is gevallen om te scheiden er een groot gat ontstaat en niemand ie je hierin helpt of begeleid. Niemand die je tips geeft over de te bewandelen paden of de zaken die je moet regelen. An is iemand die je bij de hand neemt en je helpt om jezelf weer te ontdekken. Om zelf weer te gaan leven, in plaats van geleefd te worden.

Ik kan alleen maar heel dankbaar zijn dat An op mijn pad is gekomen en me verder heeft geholpen. Mijn directe omgeving en zelfs mensen die verder van me weg staan, zien allemaal dat ik me beter voel en dat ik verandert ben. Ik ben weer mezelf en ondanks dat er nog moeilijke momenten zijn, heb ik nu wel de kracht en middelen om hiermee om te gaan en verder te kunnen met mijn leven.”

Jolanda

“Ik was de wanhoop nabij voor ik startte met het traject, want wie kon me nu eindelijk eens helpen om vooruit te komen en mijn leven weer te gaan leven. Ik wou los komen uit het conflict en niet meer geleefd worden, maar zelf leven!

De kosten gaven twijfel, want kon ik me dit als alleenstaande ouder wel veroorloven? Nu kan ik zeggen dat dit de beste investering is die ik ooit gedaan heb.

Ik ben trots op het hele proces. Elke week zette ik stappen en voelde ik me gesterkt in mijn eigen kracht. An geeft me handvatten om zelf verder te komen en om zelf mijn pad uit te stippelen. Ik ben heel trots op mezelf dat ik nu uit het conflict kan blijven waardoor ik energie overhoudt om te leven. En dat ik gegroeid ben als ouder en als mens.

Dit was echt een eyeopener. Dit duidelijk krijgen heeft me ook veel herkenning gegeven en kracht om door te zetten en aan mijn eigen leven te bouwen. Ook het rollenspel met de ex-partner en ouder-pet was een echt eyeopener. De gevoelens die dit bij me opriep, herinner ik me nog vaak en gebruik ik vaak in de communicatie met mijn eigen kinderen.

“Ik was zo moe van al dat gedoe, het vergde zoveel energie van mij en ik had het gevoel hierdoor zo benomen te zijn dat ik contact met mezelf verloor. Ik raakte verbitterd, cynisch, had veel stress en dit had zijn impact op de relatie met mijn kinderen.

Het was een continu gevecht, over en weer gemail, overleggen met hulpverleners die erg moeilijk waren voor mij. Ik had het gevoel mij continu te moeten verdedigen, verantwoorden en tegengewerkt te worden.

Ik communiceer enkel nog over het hoogstnoodzakelijke, sta veel bewuster in mijn rol als ouder, voel me steviger, de relatie met de kinderen is beter en mijn stressniveau lager.

Ik blijf op mijn hoede dat wel en ik voel dat als een conflict me lonkt ik moet oppassen dat het me niet beet neemt, maar ik heb manieren geleerd om daar mee om te gaan. 

Ik voel mij aan het stuur staan van mijn schip en heb ook meer vertrouwen in de toekomst.

Dit heeft mijn kinderen en mij zeker dichter bij elkaar gebracht. Ik denk dat zij ook voelen dat ik sterker sta.

Niet twijfelen maar doen. Er gaat een wereld voor je open, je krijgt weer grip op je leven, het is hard werken, vallen en opstaan maar door de steun van de groep en de begeleiding van An leer je hier mee omgaan.”

Geertrui

  • Belinda

    “Voordat ik Glinster ontdekte was ik helemaal verzand geraakt in een conflictbolwerk (red. een conflict waarbij ook instanties en hulpverleners ingezogen zijn) waar ik niet meer uit raakte, wat ik ook deed. Alles leek me bij de vingers weer af te breken. En eigenlijk wist ik het niet meer. Ik voelde me heel alleen, onbegrepen, onrechtvaardig behandeld, gefrustreerd.

    Door de liefdevolle, maar soms ook wel directe begeleiding van An, heb ik weer rust, houvast gekregen. Het conflict is niet weg, dat gaat ook niet weg. Daar stop ik mijn energie niet meer in. Ik richt me nu veel meer op mijn koers, mijn waarden als gezin. De muur en de mandjes waren hele fijne handvaten. Evenals de taal van welzijn en de raampjes.

    Verder was het zeer aangenaam om op het forum situaties te kunnen delen, hier hele fijne reacties op te krijgen. Maar ook meelezen en leren van waar anderen tegen aan lopen.

    An was voor mij en mijn relatie met de kinderen een life saver. Ik kan oprecht zeggen dat ik nu niet meer anders kan dan wat ik geleerd heb bij An.

    De visie van glinster zit in mijn hoofd, hart en hand(elen). “

  • Anna

    “De papa van mijn kind wilde nog nauw contact met mij, terwijl ik meer behoefte had aan afstand. We raakten in een eindeloos conflict met veel ruzies en verwijten. Onze zoon werd soms inzet van dit conflict.

    De cursus heeft mijn leven veranderd. Mijn eigenwaarde heeft een boost gekregen. Door het telkens benoemen van mijn waarden sta ik zeer stevig als moeder en mens.

    Door het opzetten van de muur en het spreken mét mijn zoon is de band tussen mijn zoon en mij sterker en dieper geworden. Ik zie mijn zoon opbloeien; hij piekert minder en komt met zijn zorgen bij mij.  

    De formule die An aanbiedt, is zo heilzaam, dat ik deze alle ouders in conflict na echtscheiding zou willen aanbevelen.

    De coachings van An zijn helder, eerlijk en altijd vanuit een positieve insteek. Haar antwoorden zijn altijd zorgvuldig. Ze geeft je als ouder zelfvertrouwen.

    Ook de gesprekken met medecursisten zijn waardevol; we leren veel van elkaar. Deze gesprekken worden vakkundig begeleid door An.”

  • Nathalie

    “Voor ik hulp ging zoeken, verdronk ik in mezelf en waar ik mee bezig was.

    Ik was onzeker over hoe ik met situaties moest omgaan. Ik miste dat ik wist wat ik best deed voor mijn kinderen. Ik zocht snel na de echtscheiding hulp. Zo opgeslorpt was ik door emoties. Ik voelde me verdrinken en dacht ‘Help’. Voor de scheiding was er al veel aan het borrelen in de destructieve relatie met mijn ex. Toen ik An hoorde vertellen, dacht ik: ‘Dat is het, er boenk op’.

    Zij verwoordde wat ik aan het ondergaan was. Ik begreep plots wat mij onzeker maakte. De manier waarop zij dat uitlegt met het reptielenbrein deed me beseffen dat zij weet waarover ze bezig is. Daarna was er geen twijfel om in te stappen voor een traject. Ik voelde me in het eerste gesprek bij An goed.

    Ik dacht dat het héél lang zou duren bij mij, voor ik zou bereiken wat An zei dat mogelijk was. Maar na de eerste sessie, zette ik al stappen. Ik begon te voelen dat ik dat kon.

    Er waren meerdere momenten tijdens het traject dat ik fier was op mezelf. Het moment dat ik voelde dat ik anders reageerde op conflict, meer vanuit wat ik voel. Ook toen ik ‘de muur’ uitgelegd kreeg, vond ik rust.

    Lastig vond ik wel toen ik in het begin nog niet sterk genoeg was en me voelde terugvallen. Maar doordat An telkens benoemt wat er met mij gebeurt, maakte ik stilaan de klik zelf en kwam ik erdoor.

    Mijn kinderen hebben er veel baat bij.  Ik merk dat ik anders reageer naar hun toe. Waar ik vroeger zou ontploft zijn in een zeer geprikkelde situatie, kan ik nu rust vinden. Als het toch escaleert, kan ik aan hun uitleggen wat er gebeurde. 

    Ik zeg nu meer vanuit mijn persoon, dingen aan mijn omgeving: dankbaarheid, wat zij voor mij betekenen. Hierdoor reageren anders naar mij. Als ik gefrustreerd ben, begrijpen ze me nu beter. Omdat ik meer rust heb, hebben zij meer rust. Ik begrijp wat het conflict en de frustraties rond de ex met ons doen. Ik breng dat over op hun. Zij kunnen nu meer relativeren om op een bepaalde manier te reageren dat ons nog meer stress bezorgt.

    An spreekt heel duidelijk. Ze weet waar ze over bezig is. Je moet je niet schamen. Ze oordeelt niet. Je mag alles zeggen aan haar. Ze luistert écht naar de dingen waar ik mee zit. Zij leeft mee en geeft voortdurend feedback. Zij liet mij vanuit verschillende ooghoeken, waar ik zelf naartoe moest werken, kijken. “

  • Anoniem

    “Ik volgde het traject, soms ploeterend, soms met verdriet en frustratie, maar het ging steeds makkelijker.

    Het laatste stuk merkte ik bij mezelf op dat ik rust en vertrouwen heb gevonden. Ik kan het stuk waar ik geen invloed op heb, steeds beter loslaten. Mijn eigen pad zie ik steeds beter voor me.

    Dank voor alle autoritten waarop jouw stem me liet beseffen waar ik zelf mee aan de slag kan! 

    Veel van de tools en oefeningen helpen me ook in andere situaties dan echtscheiding en parallel ouderschap. 

    Ik ben klaar voor de toekomst. Ik kan verder.”

  • Karen

    “Ik leerde echt loslaten en manieren te vinden om niet meegezogen te worden.

    De bijeenkomsten en online vraag en antwoordsessies ga je in gesprek met lotgenoten en versterk je elkaar. An weet steeds bijkomende vragen te stellen zodat je zelf naar jouw behoeften en waarden gaat.

    Ik liep al jaren tegen dezelfde zaken aan. Ik maakte geen emotionele groei mee. Ik twijfelde wel om mee te doen met deze cursus. Een vernieuwde kijk is immers een sprong in de onwetendheid. 

    Ik ben fier op de stappen die ik zette: Een schip op drift in de woelige zee heeft opnieuw een sterk anker gevonden is een toepasselijke metafoor.”

  • Ingrid

    “Ik was op zoek naar iemand, een psycholoog of therapeut die me kon helpen omdat ik geconfronteerd werd met nakende ouderverstoting. Tegelijkertijd werd mij aangeraden om uit te zoeken wat parallel ouderschap is. Ik moest aan de slag gaan met de visie van Lieve Cottyn

    Ik volgde een webinar dat zo vol met goeie raadgevingen zat dat ik onmiddellijk verkocht was. Daarop volgde een kennismakingsgesprek.Ik vertelde haar over de manipulaties en de gevolgen waarbij ouderverstoting duidelijk opstak en zij zei tegen me: “ik kan jou helpen.“  WAT EEN OPLUCHTING – eindelijk iemand gevonden die gespecialiseerd was in mijn problematiek !!!

    Ik schreef me in voor de training.Je krijgt een online platform waar je op jouw tempo de pijlers waarmee ze werkt kan verwerken.  Het is gebaseerd op bestaande modellen en er staan oefeningen bij die zeer nuttig zijn. Je krijgt ook feedback.

    Ik kwam samen met andere ouders en doorheen de oefeningen krijg je raad of geef je raad aan anderen.  Bij het ene staat de een verder dan de andere en bij iets anders vice versa. Er is een mooie wisselwerking.

    Hetgeen me opviel was dat er mensen het traject volgen die bv. al 8 à 1O jaar gescheiden zijn en nog steeds in conflict leven.  Dat moet vreselijk zijn en daarom is dit zo waardevol.

    Het was voor mij een enorme verrijking, de vruchtbaarste tijd op vlak van mensenkennis ooit, maar het is niet gemakkelijk, het vraagt blijvende alertheid.

    Ik denk dat deze training redelijk uniek is en je maakt enorme sprongen voorwaarts.

    Je krijgt handvatten en heel veel steun.”

  • Sofie

    “Ik was al bezig met parallel ouderschap, maar zonder de onderbouw. Toen vond ik de website van An. Ik vond het geen gemakkelijke stap, om hulp te vragen. Want dat vraagt energie. Er was ook fierheid: ‘Ik ga het wel onder controle krijgen’. 

    Op een gegeven moment werd de pijn echter te groot. Ik kreeg het niet onder controle. Ik raakte de pedalen kwijt en wist niet meer hoe ik met mijn eigen kinderen moest omgaan. Ik wist ook niet hoe ik met mijn ex-partner moest omgaan. Die ellende bleef maar duren.

    Ik bouwde inzichten op die elkaar versterkten. 

    Ik leerde mensen opzoeken die me energie geven. Met hen deelde ik de visie over parallel ouderschap zodat ik steun kreeg. 

    Door weer dat parallel ouderschap toe te passen en die muur op te zetten, vond ik meer rust bij mezelf. Zo creëerde ik een opwaartse spiraal.

    Doorheen het traject, kwam ik in een situatie van contactbreuk met mijn kind.
    Als ik vroeger met het traject begonnen was, had het misschien niet zo’n vaart gelopen. Hoe wil ik hierin staan? Wat wil ik? Hoe ga ik het aanpakken? Dat heeft me geholpen en gaf me richting.

    Ik ben fier op hoe ik als persoon doorheen het traject gegroeid ben.
    Ik pas het geweldloos verzet toe in heel veel zaken in mijn leven. Dat sterkte me in mijn relatie met mijn kinderen. Ze zijn rustiger en de band verdiept zich.

    Aan mijn netwerk van supporters werken, was ook een belangrijke stap.
    Hoe ik ze kan ‘opvoeden’ om te leren omgaan met deze situatie. Ik heb ons omringd met hulpverleners die ons echt steunen. Ze geven me de bevestiging dat ik op de goede weg ben als moeder. Dat geeft vertrouwen.

    De ondersteuning van An, was ook een grote meerwaarde tijdens het sociaal onderzoek dat we hadden. Ik kon mijn verhaal goed brengen vanuit mijn standpunt, zonder te kijken naar wat er bij vader gebeurt. Je vervalt minder snel in het ‘modder gooien’. Door die focus op mezelf te leggen in het onderzoek, heeft het vruchten afgeworpen in het resultaat van dat onderzoek.
    An luistert onbevooroordeeld. Ze geeft eerlijk feedback. Ook dat ze constant bijschoolt. Ze heeft een visie en blijft openstaan voor andere visies. Ze stelt haarzelf in vraag.”

“Voor ik startte met de cursus worstelde ik met de mail-communicatie en de juridische kant van het co-ouderschap. Ik vond het ook moeilijk om met de vader van mijn kinderen om te gaan.

De pauzeknop was voor mij één van de beste inzichten in deze cursus. De grootste kracht rust op dat ene moment. Er komt een mail binnen en dan ... de pauzeknop induwen. Lezen, afstand nemen, opnieuw lezen, ... Zelf beslissen wat je gaat doen met deze mail. Zal ik hem beantwoorden? Zal ik hem negeren? Staat er eigenlijk iets zinvol in? Wanneer zal ik hem beantwoorden? De zin: "diagonaal lezen en verticaal klasseren" neem ik graag mee.

In combinatie met dit mail-verkeer vond ik ook het mandensysteem handig om te communiceren. Ik neem nu dat éne punt eruit wat het belangrijkste is voor mij. Dit bespreek ik kort en bondig naar de vader en ik geef een paar argumenten.

Ik dacht altijd dat ik alles aan de vader moest laten weten, maar An heeft me laten zien dat dat zo niet in het vonnis staat. Wij zijn samen ouder, maar moeten niet samen beslissingen nemen. Op medisch gebied liep ik altijd tegen een muur van verwijten dat ik mijn kinderen te veel liet doen. Nu weet ik hoe ik deze situaties één voor één kan aanpakken.

Ik heb ook geleerd dat ik de vader niet kan veranderen, maar wel de manier hoe ik ermee omga.

Wanneer de kinderen nu thuis komen met verhalen zie ik hen niet meer als het verlengde van de andere ouder, maar als een persoon met een eigen mening. Het is hun keuze om deze woorden te gebruiken, dus mag ik hun daar ook op aanspreken en hun wijzen op de impact van hun woorden. Ik merk dat mijn kinderen ondertussen veel beter kunnen verwoorden waar ze mee zitten, en dit doen ze op een respectvolle manier.

An is niet iemand die vertelt wat je moet doen, ze laat je dit zelf ervaren. Dit doet ze door vragen te stellen. Hierdoor sta je keer op keer stil bij je eigen denkproces en na een poosje wordt dit denkproces een automatisme. Net zoals leren fietsen.

Haar positieve aanpak vind ik zeer verfrissend. Ze spreekt en leeft echt vanuit haar buikgevoel en begrenst het conflict duidelijk.”

Ellen

Ik ben standvastig en hardnekkig geworden met mijn normen, waarden. 

Hierdoor kan ik een muur opzetten en de de dingen scheiden. Ik accepteer dat ik vader niet kan veranderen en mijn focus is helemaal bij hem weg. Mijn focus ligt op de nieuwe WIJ. In verbinding met elkaar, veerkrachtig te worden zodat we weerbaar zijn voor de wereld. En we doen het op onze manier in vrijheid. 

Ik sprak altijd al met mijn kinderen de ijsberg methode is  een mooi handgreep geweest. Nog bewuster en bewuster. Door de zelfreflectie, het delen van ervaringen, goede adviezen te krijgen, blijf mijn anker vast zitten. Het vraagt oefenen en oefenen om het eigen te maken. Maar wat is het de moeite waard. Zo waardevol. 

Ik was in het begin opzoek naar een methodiek, ik kreeg die niet van An. Daar zat ook mijn twijfel. Ik wil verdieping om het te kunnen begrijpen en toe te passen. Nu snap ik dat ze zegt het is geen methodiek. Het heeft de welzijn hier zoveel bevorderd. En de bommen kunnen we samen tegenwoordig goed handelen.

Ik heb een emotionele band met mijn kinderen. Die is nog meer en meer ontwikkeld.

Ik ben hun veilige en vertrouwde en voorspelbare, betrouwbare moeder. Die niks geks vindt en alles samen wil bespreken. Niet om te bepalen of te controleren. Nee, om ze veerkrachtig en weerbaar te maken. Ze sterk en krachtig te maken.

Ze krijgen mijn normen en waarden mee. Ik ben fysiek en mentaal bereikbaar voor ze. Ik neem ze mee aan de hand en laat ze los daar waar het kan. We leven in vrijheid met elkaar, we kunnen doen en laten wat we zelf willen en voelen, dit is het aller mooiste. De vrijheid.

Ik zou direct adviseren om het te doen. Het is zo waardevol, zoveel toevoeging. Het is iets wat je eigen maakt, de focus komt op jezelf en je kinderen. Het levert zoveel rust en berusting op. Het helpt je enorm op de weg naar vrijheid. Je leven wordt letterlijk en figuurlijk in vertraging gezet. Op alle fronten. Je wordt onthaast en kan alles rustig aan doen en overdenken. Zo kom je dichtbij jezelf en kun je vandaar uit handelen. 

Het is hard werken, de klus is niet zomaar geklaard, maar gaande weg ga je inzien hoe snel het gaat en wat dat met je welzijn doet. Het is magisch. Zo veel toegevoegde waarde voor jezelf en kinderen.

Doen, je vindt herkenning, zoveel mensen die ineens jouw verhaal begrijpen, je ondersteunen. Het is de moeite waard. Je zult merken dat je niet de enige bent. Ieder zit in zijn eigen proces maar om samen over elkaars problemen te spreken, wordt je gesterkt en voel je herkenning. Zo waardevol om mee verder te kunnen.”

Patricia

“Grootste probleem was het conflictmonster. De communicatie met de papa en de hulpverleners. Conflictbolwerken. Heeft alles groter en groter gemaakt en nog veel meer schade gebracht.

De effecten die forse invloed hadden op de welzijn van mij en de kinderen. Ziekmakend, veel stress en spanning. Niet los kunnen komen om het leven op te pakken  in de nieuwe WIJ.

Ik ben een moeder die heel sensitief is ingesteld. Van nature maak ik iedereen om me heen weerbaar en veerkrachtig. Zeer positief en oplossingsrichting

De andere ouder heeft het onvermogen om te communiceren. Ik laat in het midden wat er precies met hem aan de hand is. Maar hij probeert mij te controleren, begrenzen, manipuleren, slecht maken en me klein maken. De vader denkt altijd in zijn gelijk te staan. Hij werd geloofd in de hulpverlening. Ik voelde me klein.

Ik ben los gekomen van destructieve communicatie met vader en hulpverleners.

Ik voel veel minder angst voor vader dan voorheen.

”Ik vond geen plek/ visie waar ik mij, in de situatie waar ik (nu) in zit in kon vinden. Vooral in de overleefstand. Onzeker waardoor communicatie met de vader van de kids heel veel tijd en vooral veel energie kostte. Ik bleef mailtjes wikken en wegen, was soms 4 avonden met een paar zinnen bezig.

An woont in België, dat was voor mij niet haalbaar om daarheen te gaan voor een traject.
Ik volgde al een tijdje haar nieuwsbrieven. Ik had me aangemeld bij verschillende nieuwsbrieven voor ouders in/ na scheiding maar alleen die van An las ik altijd helemaal. Bij de anderen had ik het gevoel geen begrip te krijgen en vooral gepushed te worden in iets dat niet paste.

Ik vond het vooral bijzonder te merken dat de visie die ik ergens in mij voelde ineens ergens las en dat deze goed onderbouwd was. Een soort: ‘zie je wel, ik ben niet gek’- gevoel, en bijzonder dat aan, dat wat ik vooral nog enkel voelde, ineens in woorden ergens stonden. Ik heb vaak een ‘Aha’- moment gehad. 

Wat me over de streep heeft getrokken is dat er een online traject kwam waardoor ik het ook in het ‘verre Nederland’ kon volgen. Ook door al een tijdje in de facebookgroep te zitten en te merken dat daar genuanceerd en samen zoekend gepraat wordt vond ik positief. Ik ben al vaker uit facebookgroepen gestapt omdat ik dacht: ‘prima dat je zo over je ex praat, maar zo praat je niet over de ouder van je kind’, dit gebeurde in deze facebookgroep niet, dat vond ik ook heel positief, het leek alsof daar veel gelijkgestemden zaten.

Ik heb mijn visie veel helderder, ik sta positiever in de situatie en ben een stuk minder lang van de kaart als er iets gebeurd. Ik krijg langzaamaan mijn oude energie weer terug. Je hebt altijd een keuze, wat er ook gebeurd, dat maakt dat je weer je verantwoordelijkheid kunt pakken en het leven weer (deels) naar je eigen hand kan zetten. Een scheiding maken tussen waar ik iets aan kan doen en dat wat ik zal moeten laten bestaan omdat ik dat niet in de hand heb, lukt ook steeds beter waardoor er meer ruimte en energie vrij komt. Ik ben vaker en langer uit de overleefstand en kan weer in de leefstand gaan staan.

Ik merk eerder op wanneer ik in mijn valkuilen trap zoals de dikke muur optrekken bij mensen waar dit niet hoeft of onzeker worden en blijven twijfelen over iets) zodat ik sneller uit die valkuilen kan stappen. Langzaam weer wat zachter worden en me bewust laten raken door anderen, de natuur, de kinderen. Langzaam weer voelen en soms verdrietig mogen zijn. Ik heb het eerste jaar na de scheiding bij een psycholoog gelopen en zij zei: ‘Waar is je gevoel?’ En toen zei ik letterlijk: ‘Daar blijf jij van af, je moet me alleen helpen door te kunnen lopen en de volgende stappen met mij uitstippelen.’ Nu kan ik af en toe stil staan en wel dat gevoel laten komen.

De kinderen beter kunnen coachen in de situatie en daarin redelijk zeker zijn.

Ik weet ook waar mijn grenzen zijn, durfde deze niet goed aan te geven, bang voor advocaten of familie bemoeienissen van de kant van de andere ouder. Ik wil heel ver gaan maar heb bijvoorbeeld besloten met bepaalde mensen nooit meer een inhoudelijk gesprek aan te gaan, als de ander dan kiest voor het pad van een advocaat ofzo dan is dat zo. Die grens blijft overeind. Zo’n grens trekken voelt eerlijk gezegd als een enorm cadeau aan mezelf: Wat er ook gebeurd, dat gebeurd er in ieder geval niet meer :-).

Jezelf op nummer 1 zetten vond ik het moeilijkste tijdens het traject. 

Ook het stilstaan bij mijn eigen gevoel. Dat vind ik nog steeds het lastigst. Maar wetende dat ik wil dat mijn kinderen dat ook kunnen ga ik dat wel steeds beter aan. En dat je soms muizenstapjes maakt en dat dit heel frusterend is. Maar toen ik eenmaal in deze visie geloofde wist ik ook: dit is het, er is op dit moment geen betere weg, dan maar muizenstapjes. Maar als muizenstapjes soms veranderen in weer in oude valkuilen trappen en 3 stappen achteruit zetten in je eigen proces dan is dat wel frusterend.

Vooral mijn oudste is een absolute spiegel voor mij. We hebben veel met elkaar in de clinch gelegen de afgelopen jaren omdat ik snel gepikeerd was en overprikkeld, en zij dus ook. Er zijn veel meer rustige dagen. En zij spreekt me nu ook aan: ‘ Mama, het was een hele leuke dag, en dan ga je nu ineens heel snel boos worden, dat vind ik niet eerlijk’. Dan kan ik haar alleen maar gelijk geven.

Een van de moeilijke dingen vind ik dat er allerlei zaken over mij gedacht en gevonden worden die niet kloppen met de werkelijkheid en met wie ik ben of hoe ik dingen bedoel/ heb bedoeld.
Ik heb altijd de hoop gehad dat er een dag komt dat ik dit nog recht kan zetten. Ik heb die hoop, voor een groot deel, losgelaten en zie dat ik niet verantwoordelijk ben voor gedachten en gevoelens van een ander. Ik ben verantwoordelijk voor wat ik doe en dat doe ik heel bewust en wat de ander hiermee doet mag ik loslaten. Ook hoe het met de kinderen gaat als ze bij de andere ouder zijn is niet mijn verantwoordelijkheid dus ook dat laat ik los en ik ben minder snel bang dat er daar echt traumatische zaken gebeuren. Daar gaan dingen niet zoals ik graag wil maar ik heb er vertrouwen in dat de kinderen daar op hun manier mee om (leren) gaan en dat ik hen kan supporten als ze bij mij zijn.

Doordat ik de communicatie tot een minimum heb beperkt en bij elke mail zeer goed nadenk of het echt belangrijk genoeg is om te sturen, krijg ik ook veel minder mails terug. Ook reageer ik zakelijk en reageer ik op emotionele zaken van de ander enkel met de zin: ‘Dit is van jou en zegt niet iets over mij, ik leg het terug bij jou.’ Dit scheelt veel emotie en energie dat ik nu aan andere dingen kan besteden.

De online academy van Glinster is heel logisch opgebouwd, met heldere grotere onderwerpen die allemaal op een bepaalde manier op mij van toepassing waren. En daarbinnen de mix van theorie, goede theorie, op een goed niveau, van persoonlijke opdrachten, filmpjes, werkbladen, de meditatie-achtige oefeningen en de online zoomsessies werken heel goed. Tijdens die sessies dacht ik: ‘Wauw, ik ben niet de enige’.

Ik vind het knap hoe An, ondanks dat ik haar nooit in het echt heb gezien, het zo persoonlijk en vertrouwd kan maken.

Ik had van te voren nooit gedacht dat ik tijdens groepssessies echt persoonlijke casussen zou bespreken maar heb dat wel gedaan. Dat komt door de sfeer die er heerst, doordat je merkt dat An zelf niet zomaar een methodetje als hulpverlener toepast maar zelf vol achter deze visie staat en hem zelf ook doorleeft (met bv haar bonus dochter), en doordat An ook open is in een aantal dingen die zij in het leven heeft meegemaakt. Ik had nooit gedacht dat je online op deze manier iets op zou kunnen bouwen.

En An (en deze is heel belangrijk) gaat naast je staan en niet boven je. Ik heb niet het gevoel gehad dat de hulpverlener wel even gaat vertellen hoe ik het aan moet pakken. Ze legt haar visie uit en samen zoeken we naar hoe die visie op een specifieke situatie toe te passen is bij mij maar ze geeft geen oplossingen, die zoek je zelf, waardoor je als ouder ook hierin weer de verantwoordelijkheid pakt die bij jou hoort te liggen als ouder. Hierdoor groei je.”

Ellen