Parallel ouderschap is ook co-ouderschap
Er bestaan heel wat verwarring in de samenleving rond de overgang van 1 kerngezin naar 2 gezinnen. Parallel ouderschap is een vorm van co-ouderschap die minder gekend is , toch doet deze vorm het heel goed voor ouders die kampen met conflict met de andere ouder.
Ik zie hoe ouders zo hard hun best doen om toch maar met de andere ouder overeen te komen. Over hobby's, huiswerk, kleine en grote zorgen van de kinderen uit te wisselen met elkaar. Dat dit niet lukt, is dan een mislukking. Telkens opnieuw. Jaren na elkaar. Soms totdat de kinderen 18 jaar zijn.
Parallel ouderschap als volwaardige vorm van ouderschap na scheiding
Parallel ouderschap kan overkomen als tweederangs, iets dat je doet als al de rest niet werkt.
Voor mij en voor de vele ouders die dit doen, is het echter een levensreddende visie. Parallel ouderschap verdient het om op dezelfde hoogte te staan als 'goed overleggen als ouders'.
Parallel ouderschap IS ook gezamenlijk ouderlijk gezag na scheiding
Wanneer een ouder zich bij mij aanmeldt, vraag ik naar de verblijfsregeling van de kinderen. Co-ouderschap, zeggen sommigen dan. Dat is geen verblijfsregeling, maar dat weten veel mensen niet. De wet van 1995 op co-ouderschap zegt dat beide ouders het gezag blijven hebben over hun kinderen.
Hoe het verblijf geregeld is en hoe je overlegt, wordt hierin NIET bepaald. Kinderen die een ouder maar 1 keer om de 2 weken zien, is ook co-ouderschap..
De wet op gezamenlijk ouderlijk gezag na scheiding impliceert niet dat ouders moeten overleggen. De meesten interpreteren de wet wel zo. Advocaten, bemiddelaars, hulpverleners... ze interpreteren de wet vanuit het dominant idee dat ouders na de scheiding samen moeten blijven werken.
Door die focus op ‘samen ouderschap’, loopt een klein segment ouders waarbij de spanning en ruzie zo hoog oplopen, tegen muren aan in de hulpverlening.
Ze krijgen dan te horen: 'Wij kunnen niets voor jou doen'. Gisteren postte ik op sociale media mijn visie naar aanleiding van een goed opiniestuk van een familierechter in Nederland. De rechter vertelde dat zij de vechtscheidingen moe zijn in de rechtbank. Op het einde wijst ze naar beide ouders. "Die moeten hun verantwoordelijkheid nemen."
Daar ben ik het compleet mee eens. Alleen zijn de meningen over "die verantwoordelijkheid" nogal verdeeld.
Veel hulpverleners zweren bij kost wat kost inzetten op overleg. Ik ben daar niet mee akkoord. Er zijn veel ouders bij wie overleg gewoon niet kan, door wat voor omstandigheden ook.
Dan is parallel ouderschap - waarbij elke ouder apart verdergaat met het kind en haar/zijn ouderschap geheel zelf invult - een godsgeschenk.
Meteen kreeg ik al reactie van een hulpverlener die ouders helpt overleggen. Natuurlijk werkt dat bij veel ouders wel en is dat een goede zaak. Maar wat dan met de ouders bij wie het niet lukt? Wat bij ouders die blijven inspanningen leveren om te communiceren met de andere ouder, maar waar dit ten koste gaat van welzijn?
Moeten zij zich daardoor een mislukking voelen en in de kou blijven staan? Hebben zij dan geen recht op een waardevol alternatief waarmee zij even goed - zij het op een andere manier - hun verantwoordelijkheid als ouder kunnen opnemen?