Ik ben los gekomen van destructieve communicatie

Grootste probleem was het conflictmonster. De communicatie met de papa en de hulpverleners. Conflictbolwerken. Heeft alles groter en groter gemaakt en nog veel meer schade gebracht.

De effecten die forse invloed hadden op de welzijn van mij en de kinderen. Ziekmakend, veel stress en spanning. Niet los kunnen komen om het leven op te pakken  in de nieuwe WIJ.

Ik ben een moeder die heel sensitief is ingesteld. Van nature maak ik iedereen om me heen weerbaar en veerkrachtig. Zeer positief en oplossingsrichting

De andere ouder heeft het onvermogen om te communiceren. Ik laat in het midden wat er precies met hem aan de hand is. Maar hij probeert mij te controleren, begrenzen, manipuleren, slecht maken en me klein maken. De vader denkt altijd in zijn gelijk te staan. Hij werd geloofd in de hulpverlening. Ik voelde me klein.

Ik ben los gekomen van destructieve communicatie met vader en hulpverleners.

Ik voel veel minder angst voor vader dan voorheen.

Ik ben standvastig en hardnekkig geworden met mijn normen, waarden. 

Hierdoor kan ik een muur opzetten en de de dingen scheiden. Ik accepteer dat ik vader niet kan veranderen en mijn focus is helemaal bij hem weg. Mijn focus ligt op de nieuwe WIJ. In verbinding met elkaar, veerkrachtig te worden zodat we weerbaar zijn voor de wereld. En we doen het op onze manier in vrijheid. 

Ik sprak altijd al met mijn kinderen de ijsberg methode is  een mooi handgreep geweest. Nog bewuster en bewuster. Door de zelfreflectie, het delen van ervaringen, goede adviezen te krijgen, blijf mijn anker vast zitten. Het vraagt oefenen en oefenen om het eigen te maken. Maar wat is het de moeite waard. Zo waardevol. 

Ik was in het begin opzoek naar een methodiek, ik kreeg die niet van An. Daar zat ook mijn twijfel. Ik wil verdieping om het te kunnen begrijpen en toe te passen. Nu snap ik dat ze zegt het is geen methodiek. Het heeft de welzijn hier zoveel bevorderd. En de bommen kunnen we samen tegenwoordig goed handelen.

Ik heb een emotionele band met mijn kinderen. Die is nog meer en meer ontwikkeld.

Ik ben hun veilige en vertrouwde en voorspelbare, betrouwbare moeder. Die niks geks vindt en alles samen wil bespreken. Niet om te bepalen of te controleren. Nee, om ze veerkrachtig en weerbaar te maken. Ze sterk en krachtig te maken.

Ze krijgen mijn normen en waarden mee. Ik ben fysiek en mentaal bereikbaar voor ze. Ik neem ze mee aan de hand en laat ze los daar waar het kan. We leven in vrijheid met elkaar, we kunnen doen en laten wat we zelf willen en voelen, dit is het aller mooiste. De vrijheid.

Ik zou direct adviseren om het te doen. Het is zo waardevol, zoveel toevoeging. Het is iets wat je eigen maakt, de focus komt op jezelf en je kinderen. 

Het levert zoveel rust en berusting op. Het helpt je enorm op de weg naar vrijheid.

Je leven wordt letterlijk en figuurlijk in vertraging gezet. Op alle fronten. Je wordt onthaast en kan alles rustig aan doen en overdenken. Zo kom je dichtbij jezelf en kun je vandaar uit handelen. 

Het is hard werken, de klus is niet zomaar geklaard, maar gaande weg ga je inzien hoe snel het gaat en wat dat met je welzijn doet. Het is magisch. Zo veel toegevoegde waarde voor jezelf en kinderen.

Doen, je vindt herkenning, zoveel mensen die ineens jouw verhaal begrijpen, je ondersteunen.

Het is de moeite waard. Je zult merken dat je niet de enige bent. Ieder zit in zijn eigen proces maar om samen over elkaars problemen te spreken, wordt je gesterkt en voel je herkenning. Zo waardevol om mee verder te kunnen.

Patricia

NL