Mijn kinderen denken nu zelf na

Voor mij was de eerste stap om zelf hulp te zoeken toen ik een aantal maanden weg was bij mijn ex-partner. 

Mijn zoon zei :"Mama je lacht weer, ik heb mijn mama terug!"
Ik besefte toen dat ik als ouder zo veel over mezelf kan leren van mijn kinderen. Ik stond stil bij hoe belangrijk het ook is om naar hen te luisteren. Zodat we samen terug sterk konden staan.
Ik twijfelde om in te stappen omdat ik niet sterk stond. Ik was jarenlang in die rol geduwd. Het is moeilijk om de stap naar hulp te zetten,  terwijl je dat jaren niet hebt gedaan. 

Ik voelde me falen als mama.
Dit wilde ik niet meer voelen. Ik wou het groepstraject wel volgen, maar stel dat die andere ouders dat heel goed doen. Ik was bang dat ze zouden zien dat ik iets verkeerd zou doen met mijn kinderen.

Het traject kwam op het juiste moment, maar in het begin besefte ik dat nog niet.
Ik kwam uit een moeilijke relatie en had me door veel laten vangen. Ik voelde me dom. Doordat ik anderen ontmoette in dezelfde situatie, kwam ik tot het besef dat het beeld van mezelf niet klopte. Ik maakte de klik dat het niet mijn schuld was en ik gewoon hulp nodig had. Ik ben niet de enige en het ligt niet aan mij dat ik in zo’n situatie zit. Ik kan hier iets aan doen.

Ik wilde liever met An in een groep werken.
Doordat anderen vertellen, was de drempel voor mij lager om ook iets te vertellen over mijn situatie. Zo viel de twijfel of ik het juiste wel doe, weg. Het is eigenlijk hetzelfde verhaal. Ze maken hetzelfde mee. Ik merkte dat erover praten met lotgenoten, echt helpt om sprongen te maken. Ik ging dan met een fijn gevoel naar huis: “Er worden hier stappen gezet!”

Ik heb de moeilijke situatie leren loslaten.
Ik durf op mijn strepen te staan naar de vader toe. Dit is hoe ik het doe in mijn huis met onze kinderen.
Die groei vond ik toch wel moeilijk. Ik had nog een laag zelfbeeld. Ik durfde sommige stappen niet goed zetten. Die durf om voor mezelf op te komen, was in het begin moeilijk.

Het groepstraject dat ik volgde, is huiselijk.
Het is alsof je gaat babbelen met een groep vriendinnen. An dringt niets op en gebruikt geen moeilijke termen. Ze biedt haar hulp en kennis aan. Ze geeft ook huistaken, maar dwingt niet. Je mag er zelf mee doen wat voor jou past. De informatie die An geeft, is heel interessant.

Ik ging de situatie met mijn kinderen anders bekijken.
Ik ging zorgen dat ik zelf sterk stond en daarna kwam de rest.
Vroeger ging ik veel meer twijfelen: moet ik ze nu ontzien of juist wel streng zijn?

Ze kwamen dan naar mij met dingen die hun vader anders zag of dacht dan mij.
Ze vroegen me dan wie de waarheid spreekt. Ze begonnen dan te wenen of boos te worden.

Nu gaan ze zelf nadenken.
Ik merk dat ze eruit komen. Dat ervaar ik als positief. Ze zitten in deze situatie en ze moeten ermee leren omgaan. Dat geeft me rust, dat ze op hun pootjes terecht komen. Ook dat wanneer ze later een verkeerde beslissing zouden nemen, ze er uit geraken. Ze zullen wel beseffen wat er gebeurt als ik sterk blijf staan.

Mijn zelfvertrouwen is gebeterd.
Het is soms nog moeilijk, maar ik merk aan mezelf en de kinderen dat ik sterker sta. De discussies lopen minder hoog op met de kinderen. Ook mijn omgeving merkt op dat het goed gaat met mij.

Johanna