Ik sta positiever in de situatie

Ik was heel erg zoekende.
Ik vond geen plek/ visie waar ik mij, in de situatie waar ik (nu) in zit in kon vinden. Vooral in de overleefstand. Onzeker waardoor communicatie met de vader van de kids heel veel tijd en vooral veel energie kostte. Ik bleef mailtjes wikken en wegen, was soms 4 avonden met een paar zinnen bezig.

An woont in België, dat was voor mij niet haalbaar om daarheen te gaan voor een traject.
Ik volgde al een tijdje haar nieuwsbrieven. Ik had me aangemeld bij verschillende nieuwsbrieven voor ouders in/ na scheiding maar alleen die van An las ik altijd helemaal. Bij de anderen had ik het gevoel geen begrip te krijgen en vooral gepushed te worden in iets dat niet paste.

Ik vond het vooral bijzonder te merken dat de visie die ik ergens in mij voelde ineens ergens las en dat deze goed onderbouwd was. Een soort: ‘zie je wel, ik ben niet gek’- gevoel, en bijzonder dat aan, dat wat ik vooral nog enkel voelde, ineens in woorden ergens stonden. Ik heb vaak een ‘Aha’- moment gehad. 

Wat me over de streep heeft getrokken is dat er een online traject kwam waardoor ik het ook in het ‘verre Nederland’ kon volgen. Ook door al een tijdje in de facebookgroep te zitten en te merken dat daar genuanceerd en samen zoekend gepraat wordt vond ik positief. Ik ben al vaker uit facebookgroepen gestapt omdat ik dacht: ‘prima dat je zo over je ex praat, maar zo praat je niet over de ouder van je kind’, dit gebeurde in deze facebookgroep niet, dat vond ik ook heel positief, het leek alsof daar veel gelijkgestemden zaten.

Ik heb mijn visie veel helderder, ik sta positiever in de situatie en ben een stuk minder lang van de kaart als er iets gebeurd.
Ik krijg langzaamaan mijn oude energie weer terug. Je hebt altijd een keuze, wat er ook gebeurd, dat maakt dat je weer je verantwoordelijkheid kunt pakken en het leven weer (deels) naar je eigen hand kan zetten. Een scheiding maken tussen waar ik iets aan kan doen en dat wat ik zal moeten laten bestaan omdat ik dat niet in de hand heb, lukt ook steeds beter waardoor er meer ruimte en energie vrij komt. Ik ben vaker en langer uit de overleefstand en kan weer in de leefstand gaan staan.

Ik merk eerder op wanneer ik in mijn valkuilen trap zoals de dikke muur optrekken bij mensen waar dit niet hoeft of onzeker worden en blijven twijfelen over iets) zodat ik sneller uit die valkuilen kan stappen. Langzaam weer wat zachter worden en me bewust laten raken door anderen, de natuur, de kinderen. Langzaam weer voelen en soms verdrietig mogen zijn. Ik heb het eerste jaar na de scheiding bij een psycholoog gelopen en zij zei: ‘Waar is je gevoel?’ En toen zei ik letterlijk: ‘Daar blijf jij van af, je moet me alleen helpen door te kunnen lopen en de volgende stappen met mij uitstippelen.’ Nu kan ik af en toe stil staan en wel dat gevoel laten komen.

De kinderen beter kunnen coachen in de situatie en daarin redelijk zeker zijn.

Ik weet ook waar mijn grenzen zijn, durfde deze niet goed aan te geven, bang voor advocaten of familie bemoeienissen van de kant van de andere ouder. Ik wil heel ver gaan maar heb bijvoorbeeld besloten met bepaalde mensen nooit meer een inhoudelijk gesprek aan te gaan, als de ander dan kiest voor het pad van een advocaat ofzo dan is dat zo. Die grens blijft overeind. Zo’n grens trekken voelt eerlijk gezegd als een enorm cadeau aan mezelf: Wat er ook gebeurd, dat gebeurd er in ieder geval niet meer :-).

Jezelf op nummer 1 zetten vond ik het moeilijkste tijdens het traject. 

Ook het stilstaan bij mijn eigen gevoel. Dat vind ik nog steeds het lastigst. Maar wetende dat ik wil dat mijn kinderen dat ook kunnen ga ik dat wel steeds beter aan. En dat je soms muizenstapjes maakt en dat dit heel frusterend is. Maar toen ik eenmaal in deze visie geloofde wist ik ook: dit is het, er is op dit moment geen betere weg, dan maar muizenstapjes. Maar als muizenstapjes soms veranderen in weer in oude valkuilen trappen en 3 stappen achteruit zetten in je eigen proces dan is dat wel frusterend.

Vooral mijn oudste is een absolute spiegel voor mij. We hebben veel met elkaar in de clinch gelegen de afgelopen jaren omdat ik snel gepikeerd was en overprikkeld, en zij dus ook. Er zijn veel meer rustige dagen. En zij spreekt me nu ook aan: ‘ Mama, het was een hele leuke dag, en dan ga je nu ineens heel snel boos worden, dat vind ik niet eerlijk’. Dan kan ik haar alleen maar gelijk geven.

Een van de moeilijke dingen vind ik dat er allerlei zaken over mij gedacht en gevonden worden die niet kloppen met de werkelijkheid en met wie ik ben of hoe ik dingen bedoel/ heb bedoeld.
Ik heb altijd de hoop gehad dat er een dag komt dat ik dit nog recht kan zetten. Ik heb die hoop, voor een groot deel, losgelaten en zie dat ik niet verantwoordelijk ben voor gedachten en gevoelens van een ander. Ik ben verantwoordelijk voor wat ik doe en dat doe ik heel bewust en wat de ander hiermee doet mag ik loslaten. Ook hoe het met de kinderen gaat als ze bij de andere ouder zijn is niet mijn verantwoordelijkheid dus ook dat laat ik los en ik ben minder snel bang dat er daar echt traumatische zaken gebeuren. Daar gaan dingen niet zoals ik graag wil maar ik heb er vertrouwen in dat de kinderen daar op hun manier mee om (leren) gaan en dat ik hen kan supporten als ze bij mij zijn.

Doordat ik de communicatie tot een minimum heb beperkt en bij elke mail zeer goed nadenk of het echt belangrijk genoeg is om te sturen, krijg ik ook veel minder mails terug. Ook reageer ik zakelijk en reageer ik op emotionele zaken van de ander enkel met de zin: ‘Dit is van jou en zegt niet iets over mij, ik leg het terug bij jou.’ Dit scheelt veel emotie en energie dat ik nu aan andere dingen kan besteden.

De online academy van Glinster is heel logisch opgebouwd, met heldere grotere onderwerpen die allemaal op een bepaalde manier op mij van toepassing waren. En daarbinnen de mix van theorie, goede theorie, op een goed niveau, van persoonlijke opdrachten, filmpjes, werkbladen, de meditatie-achtige oefeningen en de online zoomsessies werken heel goed. Tijdens die sessies dacht ik: ‘Wauw, ik ben niet de enige’.

Toen ik aan het traject begon dacht ik: Het is corona-tijd, ik doe nu wel een online traject en dan zoek ik daarna wel weer persoonlijke begeleiding. Ik denk eerlijk gezegd dat ik dat op dit moment niet meer nodig heb. 

Ik vind het knap hoe An, ondanks dat ik haar nooit in het echt heb gezien, het zo persoonlijk en vertrouwd kan maken.
Ik had van te voren nooit gedacht dat ik tijdens groepssessies echt persoonlijke casussen zou bespreken maar heb dat wel gedaan. Dat komt door de sfeer die er heerst, doordat je merkt dat An zelf niet zomaar een methodetje als hulpverlener toepast maar zelf vol achter deze visie staat en hem zelf ook doorleeft (met bv haar bonus dochter), en doordat An ook open is in een aantal dingen die zij in het leven heeft meegemaakt. Ik had nooit gedacht dat je online op deze manier iets op zou kunnen bouwen.

En An (en deze is heel belangrijk) gaat naast je staan en niet boven je. Ik heb niet het gevoel gehad dat de hulpverlener wel even gaat vertellen hoe ik het aan moet pakken. Ze legt haar visie uit en samen zoeken we naar hoe die visie op een specifieke situatie toe te passen is bij mij maar ze geeft geen oplossingen, die zoek je zelf, waardoor je als ouder ook hierin weer de verantwoordelijkheid pakt die bij jou hoort te liggen als ouder. Hierdoor groei je.

Ellen, NL


Ik sta positiever in de situatie
keyboard_arrow_up

{{ popup_title }}

{{ popup_close_text }}

x